กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

----บทนำ----

ก่อนอื่นเลยต้องขอแสดงความยินดีกับตัวเองครับ สำหรับ user : nooing ที่ยืนยงมาจนทุกวันนี้ด้วยจำนวน feedback ครบ 10,000 feedback ผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านฝนมาหลายปี ก็มาถึงวันนี้ได้ ผมขอแชร์ประสบการณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาตลอดเวลาที่อยู่ในวงการนี้ให้ทุกท่านฟังนะครับ มีด้านดีด้านร้ายด้านขมขื่นปะปนกันไป เป็นแบบมินิซีรีส์ เขียนให้ชวนติดตาม ฮา ๆ นิด ๆ เป็นมุมมองของผมเอง ขออนุญาตลงเป็นบล็อก ๆ นะครับ เขียนไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงปัจจุบัน หากใครอยากอ่านก็อ่าน ใครไม่อยากอ่าน หรือเคยมีประเด็นกับผมก็ข้าม ๆ ไปนะครับ ไม่อยากให้รำคาญกัน ^o^ จริงเคยเขียนอัตถชีวประวัติตัวเองไว้นะ ว่าผ่านชีวิตยากลำบากมาแค่ไหน (ต้องทำงานก่อสร้างเป็นกรรมกร เป็นบ๋อยโรงแรมก็เคยมาแล้ว ทำทุกอย่างเพื่อส่งตัวเองเรียนหนังสือเลยนะนั่น หุหุหุ) แต่ไม่อยากให้เยิ่นเย้อมาก ก็เอาพอแค่เริ่ม ๆ Focus ไปที่เรื่องพระ และการมารู้จักวงการนี้ก็พอนะครับ ตัดทอนอะไรออกไปบ้างไม่งั้นจะยาวเกิ๊นนนนนนนนน แต่เท่าที่คิดพล็อตเรื่องไว้ก็น่าจะมากมายหลาย มุมมองอยู่ครับ ข้อมูลอาจจะข้ามไปข้ามมาบ้าง เพราะส่วนใหญ่เขียนสด ๆ แต่ถ้าเป็นไปตามพล็อตที่คิดไว้ก็น่าจะเรียงลำดับความได้นะครับ

ตอนนี้กำลังแต่งนิยายอยู่ครับ เอาพล็อตใกล้ตัวก่อน อยากลองทางใหม่ ๆ บ้าง อันนี้ก็เป็นจุดเริ่มต้น ก่อนจะไปเขียนเรื่องอื่น ๆ

Blog นี้ Blog ที่ 11 มาถึงบทส่งท้ายแล้วครับ ผ่านอะไรมามากมายเลย ต่อสู้ดิ้นรน มีสุขมีทุกข์ปะปนกันไป ก็คงจะพอแค่นี้สำหรับอัตชีวประวัติของผม หวังว่าคงมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อยนะครับ สำหรับที่กำลังท้อแท้ เบื่อหน่าย ก็สัญญาว่าจะไม่หนีไปไหนครับ คิดว่าต่อไปอาจจะมีการนำเสนอเรื่องอื่น ๆ ต่อไป อาจจะเป็นเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย สิ่งละอันพันละน้อย เก็บตกประสบการณ์มาฝากกันในช่วงต่อ ๆ ไป

หรืออาจจะเริ่มลงนิยายที่แต่งไว้ก็เป็นได้ ตอนนี้ใจจริงนะครับ สารภาพอยากลาออกจากงานประจำ สิ่งที่อยากทำคือ เล่นพระ กับ แต่งนิยาย เพื่อนำเสนอสำนักพิมพ์ อยากทำงานอิสระ ไม่อยากติดอยู่ในกรอบครับ

สำหรับตอนนี้มาเริ่มกันเลยดีกว่าครับบบบบ

##########################################################

Blog 11 บทส่งท้าย ฝันที่เป็นจริง กับชีวิตต้องดำเนินต่อไป

และแล้ววววว ก็เป็นนักเลง ได้สำเร็จด้วยดี ของที่ขนมาทั้งหมดก็เอามาเก็บไว้ (( ทำไมไม่รู้ )) เป็นประสบการณ์ชีวิตดีนะครับ ไม่ได้มีเจ้านี้เจ้าเดียว ตะลอน ๆ ไปหลาย ๆ เจ้าเลย ขึ้นห้างบ้าง ไปศูนย์พระบ้าง ทวง ๆๆๆๆๆๆ มันเรื่อยไป ใครเจอหน้า ก็ยกมือไหว้ น้องเฮีย นี่หว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า

สรุปเหตุการณ์ตอนนั้น ก็ไม่ค่อยได้อะไรคืนมาเท่าไหร่หรอกครับ เพราะต่างคนก็แย่หมด ที่รวยไปตอนต้น ก็อย่าหวังว่าจะเอาเงินมาคืนให้ง่าย ๆ ไล่บี้กันหลายเดือน ก็ต้องปล่อยไป ตามเรื่องตามราว มันก็มีที่คนมาสั่งของไว้ จ่ายเงินแล้ว พอกระแสตก ก็ไม่มารับของ ทีมงานเราก็แพค ห่อ ซีนไว้ รอเวลา ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันครับ …..

จบจากเหตุการณ์นั้นมา ทุกอย่างก็ซา ๆ สายผมก็เลิกขายเลย เพราะราคารับไม่ค่อยได้ ก็ปล่อย ๆ ไปครับ ตามกระแส และกาลเวลา ซึ่งในช่วงนี้ผมมีเงินเหลือพอควรเลยครับ ทั้งจากพระ และจากจตุคาม ที่ดีใจที่สุดเลยคือ

- เคลียร์หนี้สินจนหมดได้ เป็นคนไม่มีหนี้ (( โคตรสุขใจเลย ))
- มีเงินเหลือพอควรเลย (( โคตรของโคตรดีใจ ))

จากนี้ก็ได้เวลาตามหาความฝันเสียทีนะ เริ่มมอง ๆ หาบ้านหลังงาม ๆ ซักหลัง เพื่อไว้เป็นที่อยู่ของครอบครัว ช่วงนี้พอดีกับรุ่นพี่ที่ทำงานคนหนึ่งก็กำลังจะหาซื้อบ้านเหมือนกัน ผมเลยได้คู่หู เรื่องนี้มาทันทีเลย เริ่มออกเดินหากันเลย ไปดูที่นั่นที่นี่ บ้านใหม่ บ้านเก่า ไปดูหมดครับ เห็นที่ไหนเข้าท่าเข้าทางก็นัดกันไปดู ช่วงเวลานั้น ก็สุขใจไปอย่าง ไม่ได้เดือดร้อนอะไรแล้ว ใจเย็น ๆ ดูไปเรื่อย ๆ แต่เชื่อไหมครับ เวลาเราพร้อมจะเอาอะไรซักอย่างมันก็ไม่ได้ง่าย ๆ เลย แต่ผมก็คิดไว้เสมอของแบบนี้ มันรีบไม่ได้ ต้องเอาให้ชัวร์ และแน่นอนที่สุด เพราะมันอาจจะเป็นฐานที่มั่นสุดท้ายในชีวิตก็ได้ เพราะคน ๆ หนึ่งจะมีบ้านได้คนละไม่กี่หลังหรอก นี่ก็จะเป็นบ้านหลังแรกในชีวิต ที่สร้างมาด้วย “มือตัวเอง” ล้วน ๆ เลย ไม่ได้มีพ่อแม่รวย คอยช่วยเหลือ ไม่มีสมบัติพัศฐานอะไรมามอบให้ เวลาเดือนร้อน ก็ไม่สามารถแบมือขอพ่อขอแม่ หรือใครหน้าไหนได้ เรียกได้ว่าดิ้นรนด้วยตัวเองมาตลอด

ผ่านไปวันดีคืนดี บังเอิญหรืออย่างไรไม่ทราบ ไปเจอะบ้าน ที่เข้าท่าเข้าทางอยู่ 2 หลัง

หลังแรก บ้านเดี่ยว เนื้อที่ใหญ่พอควรเลย (99 ตร.วา) มีบ้านเดี่ยว 1 หลัง 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีโรงจอดรถ แต่หลังนี้ บ้านยังสร้างไม่เสร็จสมบูรณ์ สร้างไปประมาณ 70 % ต้องไปลงทุนสร้างต่ออีกนิดนึง ราคาก็ไม่ค่อยแพงมากเท่าไหร่ เมื่อเทียบกับเนื้อที่ แต่หลังนี้อยู่ในโซนชาน ๆ เมืองนิดนึง แต่เดินทางสะดวก

หลังที่สอง บ้านเดี่ยว เนื้อที่ย่อมลงมาหน่อย ขนาด 5 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ ปลูกเกือบเต็มเนื้อที่ บ้านต้องมีการปรับปรุงนิดหน่อย เพราะไม่มีคนอยู่ อยู่ในโซนกลางเมือง เดินทางสะดวกใกล้ถนนใหญ่ประมาณ 500 เมตร (เข้าซอย) กำลังจะมีรถไฟฟ้าวิ่งผ่าน แต่ราคาก็แพงกว่าพอควร

ก็ไปดูด้วยกันทั้งสองหลัง………ช่วยกันคิดช่วยกันตัดสินใจ สุดท้ายก็มาถึงตอนที่สำคัญยิ่งกับชีวิตนี้

พี่วัตร พี่จะเอาหลังไหนวะพี่ ผมให้สิทธิ์พี่เลือกก่อน --------- ผมถาม (( ตอนนี้ลังเล มาก ไม่กล้าเลือกก่อน มันดีมันเสียคนละอย่าง หลังแรกได้เนื้อที่ใหญ่เลย อีกหลังมันเดินทางสะดวกกว่า แต่ราคาก็แพงกว่าพอควร จริง ๆ ตอนนั้น เอียง ๆ ไปทางหลังใหญ่ เพราะอยากได้เนื้อที่มากกว่า และเป็นบ้านใหม่ ))

เอ่อ ข้าก็คิดไม่ออก มันเลือกยากจริง ๆ ขอเวลาปรึกษาเมียก่อน ---------- พี่วัตรตอบ พรุ่งนี้มาให้คำตอบนะ

ผ่านไป 1 คืน

เฮ้ยย หนุ่ย ข้าเลือกหลังใหญ่ว่ะ ------------ พี่วัตรมาบอก (( หน้าเจื่อน ๆ ผิดหวังเล็กน้อย เพราะเราก็เล็งหลังนั้นไว้ แต่ก็ตอบไป ))
ได้เลยพี่ ตามนั้น เราก็ไปเดินเรื่องเลย ตามหลังที่ตัวเองต้องการ --------- ผมฝืนตอบไป หน้าผิดหวังเล็กน้อย (( แต่หารู้ไม่ว่า การที่เราได้หลังที่เราไม่ได้เลือก มันช่างนำความโชคดีอย่างมหาศาลมาให้เราโดยไม่รู้ตัวเลย ))

แต่ในความโชคดีนั้น ก็ไม่ใช่ว่าเราจะไม่ได้เข้าไปร่วมในเหตุการณ์เฉียดตาย พร้อมกับพี่วัตร ไปด้วย …….
ตัดภาพมาเรื่องของพี่วัตรนิดนึงนะครับ…….. ๑๑๑๑

พอพี่วัตร ไปเดินเรื่องบ้าน ทำการซื้อขายกับเจ้าของโฉนดแล้ว โดยมารู้ตอนโอนว่าบ้านหลังนี้ มันเป็นบ้านที่เจ้าของตัวจริง ๆ เลย เป็นคนเอามาขายฝากไว้กับเจ้าของโฉนด ในราคาถูก ๆ แต่ติดปัญหาไม่มีเงินมาไถ่ถอน ทำให้บ้านหลุดขายฝาก เจ้าของโฉนดก็เลยเอามาขายต่อในราคาไม่แพงนัก พอโอนไปเรียบร้อยแล้ว พี่วัตรของผมก็เริ่มลงมือหาช่างไปปรับปรุงบ้านเลย เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นมาตลอด คือ ประมาณว่าโดนคนมาก่อกวนตลอดเวลา เอาน้ำมันราดหน้าบ้าน เอาขยะมาเทไว้ในบ้านตลอดเลย จนกลางดึกคืนหนึ่งพี่วัตรโทรมาหา

เฮ้ยย _!!! มีปัญหาแล้วว่ะ ----- พี่วัตร โทรมาเสียงตื่น ๆ นิดนึง
เรื่องไรพี่ ------ ผมถาม
ไอ้เจ้าของบ้านเดิม มันมาก่อกวนว่ะ มันมาไล่ช่างไม่ให้ทำงาน มันบอกว่าบ้านยังเป็นของมัน และมันกำลังจะเคลียร์กับเจ้าหนี้ของมันอยู่ ----- พี่วัตรเล่าแบบตื่น ๆ
เฮ้ยย ไม่ใช่หรอกพี่ บ้านมันโอนมาแล้ว โฉนดที่ดินก็โอนเรียบร้อยแล้ว มันเป็นสิทธิ์ของเราเต็มที่แล้วนะพี่ แบบนี้ไม่สวยแน่ ----- ผมตอบ
เอางี้ พรุ่งนี้เราเข้าไปเคลียร์กับมันกันนะ --------------- ผมให้แนวทางไป

วันต่อมา ผมับพี่วัตร ก็เข้าไปหาเจ้าของบ้านเก่าเพื่อเจรจา หาทางออก
ผมไม่เคลียร์อะไรทั้งนั้น บ้านของผม ผมจะเอาคืน !!!! ------------- เจอประโยคแรกเลย
มันไม่ใช่นะครับ เพราะบ้านผมก็โอนกันที่สำนักงานที่ดินมาเรียบร้อยแล้วโฉนดก็เป็นชื่อผมแล้ว จะเป็นของคุณได้ยังไง ------- พี่วัตรก็ตอบกลับไปทันที
ไม่รู้ล่ะ เจ๊วรรณแม่งโกงผม บอกจะให้เวลาผม แต่นี่มันกลับเอาไปขายต่อให้คุณ โดยที่ผมไม่ยินยอม ------ เจ้าของเก่าตอบกลับมาเสียงดังเลย (( เสียงสั่น ๆ ด้วยความโมโห ))

(( ตาผมบ้างนะ ไหน ๆ ก็เรียนกฏหมายมา เลยอาสาเป็นทนายจำเป็น ))
ตามหลักแล้วการขายฝาก หากหมดเวลาตามสัญญาแล้ว กรรมสิทธิ์ก็จะโอนไปยังผู้รับขายฝากอัตโนมัตินะครับ ตามสัญญาขายฝากที่คุณไปทำกันไว้ที่กรมที่ดิน ไม่จำเป็นต้องได้รับความยินยอมจากคุณอีก เพราะกรรมสิทธิ์ได้สลักหลังโอนไปแล้วนะครับ ------------ ผมตอบแบบภาษากฏหมาย
ก็มีการตอบโต้กันไปมา อารมณ์ก็ชักจะแรงกันขี้นเรื่อย ๆ เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เคยขึ้นมาจนได้

กรู ไม่รู้แหละ บ้านกรู กรูไม่ยอมให้ใครหรอก ว่าแล้ว ก็หยิบปืนออกมาจากไหนก็ไม่รู้ ว่ากระแทกลงโต๊ะอย่างแรง

ผมกับพี่รักษ์ มองหน้ากันเลิกลั่กเลย ไอ่หยาาาาา !!!! เอาแล้วไง ทุกคนในบ้านนั้นตกใจกันหมด เมีย แม่ยาย ลูก ๆ ของเจ้าของบ้านร้องกันจ้าละหวั่นเลย ผมงี้เหงื่อแตกซิกเลย พี่วัตรหน้าซีดลงไปเยอะมากเลย อะไรวะจะมาเคลียร์ หรือจะมาตายกันวะเนี่ย (( บรรยากาศกดดันสุด ))

พวกมรึงจะเอาไงกับกรู กรูไม่เหลืออะไรแล้ว แมร่งงง ตายเป็นตายวะ (( ตายก็ตาย แต่กรูยังไม่อยากตาย ตอนนั้น มีคาถาอะไรในใจ ท่องจนหมด พระเจ้า พ่อ แม่ เมีย ลูก นึก ๆๆๆๆๆ ))

สรุปเลยนะ ไม่อยากบรรยายมาก บรรดาญาติ ๆ ของฝ่ายโน้น ก็เข้ามาเคลียร์ ช่วยกันแย่งปืนออกไปได้ เมียเจ้าหมอนั่น ก็เข้ามาพูดปลอบใจ ทุกคนช่วยกันพูดหมด (( ยกเว้นผมกับพี่วัตร ก็ช่วยกันสวดมนต์ )) พอสถานการณ์ดีขึ้น

พี่ ผมก็ไม่รู้นะว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ เพราะผมก็ซื้อต่อเค้ามา อย่างถูกต้อง ที่ดินก็โอนให้ปกติ และผมก็จ่ายเงินเค้าไปเรียบร้อยแล้ว ผมก็เสียหายนะ ตอนนี้ผมก็ไม่มีบ้านจะอยู่เหมือนกัน ผมก็เดือดร้อน ผมเข้าใจพี่นะ แต่จะให้ผมทำไง เพราะผมก็มีความจำเป็นเหมือนกัน ---------- พี่วัตรเริ่มอธิบาย
เอางี้แล้วกัน ผมให้เงินพี่แสนนึงแล้วกันนะ ถือว่าเป็นค่าปลอบใจ ผมคงทำได้ดีที่สุดแค่นี้ เพราะถ้าพี่ไม่ตกลง ผมคงต้องพึ่งกฏหมาย และพี่ก็จะผิดมากด้วย เพราะพี่เอาปืนมาขู่ผม --------- พี่วัตรว่าต่อ (( ผมก็ลุ้นมาก เพราะกลัวมันของขึ้นมาอีก ))

สรุปก็จบด้วยดีตามนั้น และผมก็แนะนำว่าให้ไปบันทึกข้อตกลงที่โรงพัก ว่าจะไม่มีการมาก่อกวนกันอีก และพี่วัตรก็ยอมจ่ายไปหนึ่งแสน เฮ้ออออ จบเสียที 3 เดือนเต็ม ๆ ที่พี่วัตรต้องเต็มไปด้วยความเครียด เจอกลั่นแกล้งสารพัด เจอขู่ เจอขัดขวาง มาวันนี้จบลงได้ ก็ดีใจมากครับ (( ปาดเหงื่อ ))

ตัดภาพมาเรื่องของผมบ้าง ผมก็จัดแจงไปจัดการเรื่องบ้านมาได้ เงินที่ได้มามันก็ไม่ใช่ทั้งหมดของราคาหรอกนะครบ เดี๋ยวจะหาว่ารวยมากมายอะไร ก็พอเหมาะพอสม พอจะหาช่องทางได้ ไม่ได้อยากอธิบายมาก ผมก็เริ่มออกหาของแต่งบ้าน เดินทาสารพัด ทุกอย่างเลย มีความสุขมากเลย
ทาสีใหม่
เปลี่ยนสุขภัณฑ์
ฯลฯ
ผมโชคดีอย่างที่มีพื้นฐานด้านงานก่อสร้าง ที่เราได้ไปทำตอนเรียนหนังสือ ทุกอย่างทำเองกันหมด ทุกคนในบ้านช่วยกันทำ ช่วยกันจัด มีความสุขมาก ๆ ครับ ไม่ได้เร่งรีบอะไร ทำไปเรื่อย ๆ ใช้เวลาวันหยุดในการลงมือทำกัน เป็นบ้านที่หามาด้วยนำพักน้ำแรง ไม่มีต้นทุนอะไรเลย เริ่มจากติดลบเลย นี่ก็เป็นอีกสิ่งที่ผมคิดว่าเกิดจากผลบุญกุศลที่สร้างมาเป็นแน่แท้ สิ่งที่ได้มาวิเคราะห์ สิ่งที่ดี ๆ ที่ได้มาคือ

- บ้านแข็งแรงมาก โครงสร้างเป็นอิฐมอญทั้งหลังเลย แข็งแรงมาก ไม่มีรอยร้าวเลย
- พื้นบ้านเป็นหินอ่อน ไม่มีแตกไม่มีร้าว
- พื้นบนปูปาร์เก้ ก็ไม่มีรอยปูดรอยบวม (( ทายูนิเทนใหม่อย่างเดียวเลย ))
- หลังคาไม่ต้องเปลี่ยน เพราะไม่มีรูรั่ว
- เข้าซอยไม่ลึก เดินได้สบาย ๆ กำลังมีรถไฟฟ้าผ่านหน้าซอยด้วย
- หน้าปากซอยมีไปรษณีย์ตั้งอยู่ อะไรมันจะดีขนาดนั้น ส่งพระได้ง่าย ๆ ไม่ต้องเดินทางไปไกล
- บ้านมีถึง 5 ห้องนอน ทุกคนในบ้านได้คนละห้องเลย สุดยอดที่สุดแล้ว

ทำดีย่อมได้ดี กตัญญู ผลบุญต้องส่ง ผมคิดเช่นนั้นจริง ๆ นะ ไม่รู้แหละ ผ่านมาตอนนี้ ถือว่าสำเร็จแล้ว สิ่งที่เพียรพยายามมาตลอด ผ่านชีวิตอะไร ๆ มามาก ลำบากยากแค้น ทำงานหนัก เป็นกรรมการ เป็นคนงานก่อสร้าง เป็นบ๋อยโรงแรม ขายลูกชิ้นทอด ผ่านมาหมดแล้ว วันนี้ ก็สมหวังซะที เคยคิดจะพึ่งคนอื่น ๆ หนัก ๆ เลย 2 ครั้ง แต่ก็ได้เห็นธาตุแท้ของคน ว่าแท้จริง ก็ดีกันแค่ลมปากเท่านั้น ต่อไปนี้ก็ตั้งปฏิญาณกับตัวเอง จะไม่บากหน้าไปพึ่งใครเด็ดขาดเลย

ผ่านเวลามาถึงปัจจุบันนี้..............................

มันก็มีหลาย ๆ เรื่องนะตั้งแต่การเริ่มเล่นพระ ความภาคภูมิใจเลย คือ เราก็ไม่เคยได้พึ่งใครเลย ศึกษาด้วยตัวเองตลอด ไม่ว่าพระรุ่นไหน ๆ ก็พยายามหาความรู้ใส่ตัวเสมอมา เดินสนามคนเดียว ไม่มองหน้าใคร มองแต่พระ ไม่รู้จักใคร ไม่ยกมือไหว้ใคร ดูเป็นก็ซื้อ ดูไม่เป็นก็ละไป อันไหนก้ำกึ่งก็ตัดสินใจคนเดียว ไม่เรียกใครมาดูให้ พลาดบ้างโดนบ้าง ก็ถือเป็นวิชาความรู้ ไม่เคยเอากลับไปโวยวายให้เสียตัวเอง ที่สำคัญเราต้องรับผิดชอบต่อลูกค้า

ถึงตอนนี้ก็ดูพระได้เยอะมากพอควร อย่างสโลแกนส่วนตัวเลย “ ไม่ขอเป็นสายตรง ขอเป็นสายมั่วนี่แหละ” ก็พอเอาตัวรอดได้ แต่ไม่ได้ว่าจะเก่งกาจอะไร เทียบความสำเร็จในด้านทรัพย์สินเงินทอง คงไม่ได้แค่เศษเสี้ยวของบรรดาเซียนใหญ่ แต่มันก็เป็นความภูมิใจเล็ก ๆ ของผม จากคนไม่เป็นอะไรเลย แต่ก็มาถึงจุดนี้ได้ ไม่เดือดร้อนอะไร หน้าที่การงานก็ดีวันดีคืน ทำให้เห็นว่าธุรกิจตัวนี้สามารถทำควบคู่งานประจำได้ แบ่งเวลาให้ดีเท่านั้น

อยู่ในบ้านตอนนี้ก็เป็นผู้นำครอบครัว ใครมีอะไรก็ต้องผ่านผมก่อน พยายามทำให้ทุกคนมีความสุขที่สุด สิ่งหนึ่งที่ยึดเหนี่ยวอยู่เสมอ คือ

เราต้องไม่ท้อ แม้จะยากลำบากแค่ไหน มีล้มลุกคลุกคลานกันบ้างเป็นสีสันของชีวิต หากเราไม่ล้ม ก็จะไม่รู้เลยว่าความเจ็บปวดมันเป็นอย่างไร เราก็จะไม่พยายามต่อสู้กับมัน

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมาก็คงจะเก็บไว้ตลอดไป และคงไม่หยุดอยู่แค่นี้

เพราะพระก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว……………………!!!!