กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

หากจะแยกประเภทของพระ (พระเครื่อง/วัตถุมงคลทุกชนิด) ตามราคาและค่าแล้ว น่าจะมี 4 ประเภทด้วยกัน คือ

1. พระมีราคา และมีค่า หมายถึงพระที่มีราคาเช่าหา (มีคนสนใจซื้อ หรือสามารถขายได้นั่นเอง อาจจะหลักร้อย หลักพัน หลักหมื่น หรือหลักแสน) และมีค่าคือมีคุณค่าทางจิตใจของคนที่เป็นเจ้าของพระ

พระประเภทนี้ แม้จะมีคนมาขอเช่าซื้อโดยเสนอราคาแพงเพียงใด ก็ไม่ยอมขายเด็ดขาด หรือไม่ขายง่ายๆ ด้วยมีความผูกพันหรือรักพระองค์นี้ อาจจะด้วยเพราะเป็นพระที่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ตนนับถือให้มาในโอกาสต่างๆของชีวิต หรือได้รับประสบการณ์จากพระองค์นี้อยู่บ่อยๆ หรือเข้าใจว่าชีวิตดีขึ้นหรืออยู่รอดปลอดภัยมาได้เป็นต้น ทุกวันนี้ ก็เพราะ(เชื่อว่า) พระองค์นี้ดลบันดาลให้เป็นไป จึงมีทั้งราคาและคุณค่าทางจิตใจของเจ้าของพระ

2. พระมีราคา แต่ไม่มีค่า หมายถึงพระที่มีราคาเช่าหา (มีคนสนใจซื้อ หรือสามารถขายได้) แต่ไม่มีค่าคือไม่มีคุณค่าทางจิตใจของคนที่เป็นเจ้าของพระเลย

พระประเภทนี้ มีราคาเช่าหากัน (อาจจะหลักร้อย หลักพัน จนถึงหลักหมื่น หลักแสน) แต่ไม่มีคุณค่าทางจิตใจเลย เพราะอาจจะได้มาอย่างง่ายๆ ฟลุ๊กๆ เช่นคนติดยาขโมยพระมาแล้วเอามาขายให้ในราคาถูกๆ เป็นต้น หรือแม้แต่ที่หลอกซื้อมาจากคนที่ไม่มีราคาที่แท้จริงของพระองค์นั้น ตนจึงซื้อมาได้ในราคาถูกๆ เป็นต้น เมื่อมองเห็นกำไร พอมีคนมาเสนอซื้อ ก็ขายทันที (ตามราคาที่เล่นหากันจริง ไม่ใช่ตามที่ตนเช่ามาถูกๆ) พระเหล่านี้ไม่มีคุณค่าทางจิตใจเลย แค่มีราคาเฉยๆ

3. พระไม่มีราคา แต่มีคุณค่าทางจิตใจ หมายถึงเป็นพระที่ไม่มีใครสนใจเช่าซื้อเลย เรียกว่าถ้าขายก็ได้ไม่กี่ตัง แต่มีคุณค่าทางจิตใจของคนที่เป็นเจ้าของ เช่นอาจเป็นพระที่ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ตนนับถือให้มาในโอกาสต่างๆของชีวิต หรือได้รับประสบการณ์จากพระองค์นี้อยู่บ่อยๆ หรือเข้าใจว่าชีวิตดีขึ้นหรืออยู่รอดปลอดภัยมาได้เป็นต้น ทุกวันนี้ ก็เพราะ(เชื่อว่า) พระองค์นี้ดลบันดาลให้เป็นไป จึงเป็นพระที่ไม่มีราคาเช่าหา แต่มีคุณค่าทางจิตใจของเจ้าของพระ

4. พระที่ไม่มีราคา และไม่มีคุณค่าทางจิตใจ หมายถึงพระที่ไม่มีราคาเช่าหา (หรือมีแต่ส่วนน้อยมากๆ) และไม่มีคุณค่าทางจิตใจของคนที่เป็นเจ้าของหรือครอบครองเลย

พระประเภทนี้ นอกจากไม่มีราคาแล้วยังไม่มีคุณค่าอะไรเลย (สำหรับคนที่เป็นเจ้าของหรือได้ครอบครอง) ถ้าใครมาขอก็ให้ไปทันที หรือรังแต่จะหาทางให้ใครก็ได้ เพราะตนไม่ต้องการเลย (เพราะตนเห็นว่าไม่มีราคาและคุณค่าทางจิตใจนั่นเอง)

อย่างไรก็ตาม ตามประเภทที่ 4 นี้ ที่ว่าไม่มีราคานั้น แต่คนอื่นๆ อาจจะเห็นว่ามีราคาก็ได้ เพราะตน (เจ้าของพระเดิม) ไม่รู้ว่าเป็นพระที่มีราคา แต่เมื่อไม่มีคุณค่าทางจิตใจของคนที่เป็นเจ้าของพระ พระนั้นก็กลายเป็นพระที่ไม่มีราคาไปด้วย

พระทั้ง 4 ประเภทนี้ มีข้อสังเกตว่า เฉพาะพระที่มีราคาเช่าหา แต่ไม่มีคุณค่าทางจิตใจหรือไม่มีความผูกพันใดๆ กับเจ้าของพระหรือคนเป็นเจ้าของนั้น จะอยู่กับเจ้าของพระได้ไม่นานเลย หรือถ้าจะอยู่ก็ชั่วระยะเวลาหนึ่ง พออยู่ในช่วงที่พระองค์นั้นมีราคาเช่าหากันสูง เพราะความเห็นแก่เงิน ก็ต้องขายไป (หรืออาจเก็บไว้รอให้ราคาสูงกว่านี้หน่อย จึงค่อยขายก็มี)

ผมนับถือหลายๆท่าน ที่นับถือพระอย่างจริงใจ คืออยู่กับเจ้าของตลอด หรืออยู่นานๆ นับเป็นสิบๆ ปี หรือห้อยมาตั้งแต่ตนเป็นเด็กน้อยๆ จนกระทั่งอายุมาก หรือแก่เฒ่าแล้ว ก็ยังคงห้อยอยู่ ซึ่งแม้ต่อมาพระดังกล่าวจะมีราคาเล่นหาสูง เขาก็ไม่ยอมปล่อยหรือขายไปเด็ดขาด ทั้งนี้ก็เพราะนับถือ "พระ" อย่างจริงใจ ไม่ได้นับถือ "เงิน" นั่นเอง

ทั้งหมดนี้ เป็นเพียงความคิดเห็นของคนๆหนึ่งเท่านั้น ไม่อาจถือเป็นข้อยุติทั้งหมดครับ

เชิญวิจารณ์ได้ตามอัธยาศัย (รับฟังทุกความคิดเห็น)