กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

การซื้อขายพระ

ตอนรับซื้อของโจร

อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ และในเนตวันนี้(14 กันยายน 2557) ว่ามีเซียนพระลักพระ บางฉบับก็ว่ารับของโจร ซึ่งข้อเท็จจริงจะเป็นประการใดค่อยให้ศาลตัดสินเอาครับ ในที่นี้ไม่ขอกล่าวถึงและพาดพิงใครทั้งสิ้น โดยไม่อยากให้ร้านพระ หรือทุกท่านเกิดความกลัวในการรับซื้อ ขายพระจนเกินไป จึงขออนุญาตเขียนบทความนี้ขึ้น

ความผิดฐานรับของโจรตามประมวลกฎหมายอาญาได้บัญญัติไว้ว่า

มาตรา 357 ผู้ใดช่วยซ่อนเร้น ช่วยจำหน่าย ช่วยพาเอาไปเสีย ซื้อ รับจำนำหรือรับไว้โดยประการใด ซึ่งทรัพย์อันได้มาโดยการกระ ทำความผิดถ้าความผิดนั้นเข้าลักษณะลักทรัพย์ วิ่งราวทรัพย์ กรรโชก รีด เอาทรัพย์ ชิงทรัพย์ ปล้นทรัพย์ ฉ้อโกง ยักยอกหรือ เจ้าพนักงานยักยอกทรัพย์ ผู้นั้นกระทำความผิดฐานรับของโจรต้อง ระวางโทษจำคุกไม่เกินห้าปี หรือปรับไม่เกินหนึ่งหมื่นบาท หรือทั้ง จำทั้งปรับ

ถ้าการกระทำความผิดฐานรับของโจรนั้น ได้กระทำเพื่อค้ากำไร หรือได้กระทำต่อทรัพย์อันได้มาโดยการลักทรัพย์ตาม มาตรา 335 (10) ชิงทรัพย์หรือปล้นทรัพย์ ผู้กระทำต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่ หกเดือนถึงสิบปี และปรับตั้งแต่หนึ่งพันบาทถึงสองหมื่นบาท...

ลองดูตัวอย่างนี้ครับ

1.สมชายเข้าไปลักพระขุนแผนครูบาจันต๊ะรุ่น 1 ฝังตะกรุด ซึ่งมีอยู่องค์เดียว มูลค่า 1 ล้านบาท ในร้านของสมหวัง อย่างนี้สมชายผิดลักทรัพย์ เป็นความผิดอาญาแผ่นดิน ยอมความไม่ได้ ทางแพ่งก็เป็นเรื่องละเมิดต้องชดใช้ค่าสินไหมทดแทน

2.สมชายเอาพระขุนแผนครูบาจันต๊ะที่ลัก ไปให้สมศรี ภรรยาของสมชายซึ่งรู้ว่าสมชายลักพระดังกล่าวมาจากร้านของสมหวัง โดยนำไปขายที่ร้านของสมโชคที่กาดคำสาย ซึ่งเป็นตลาดจำหน่ายพระ โดยสมโชคไม่รู้ว่าเป็นพระขุนแผนฯที่ได้มาจากการลักทรัพย์ กรณีนี้ใครจะผิดอะไรบ้าง ตอบ สมชายผิดลักทรัพย์ สมศรีผิดรับของโจร สังเกตุให้ดีว่าความผิดฐานรับของโจรไม่จำเป็นต้องเสียค่าตอบแทน เพียงแต่ช่วยพาเอาไป รับไว้ ก็มีความผิดฐานรับของโจรได้และสมศรีก็รู้ดีว่าพระขุนแผนฯได้มาจากการลักทรัพย์ เมื่อได้ความว่าเอาทรัพย์ไปขาย เท่ากับเป็นการได้กระทำเพื่อค้ากำไรต้องรับโทษหนักขึ้นตามมาตรา 357 วรรคสอง ส่วนสมโชคจะมีความผิดหรือไม่ อันนี้ท่านผู้อ่านที่เป็นร้านรับเช่าพระหรือท่านที่ชอบชื้อ สะสมพระคงลุ้นอยู่ ก็ขอตอบว่าตามข้อเท็จจริงกรณีตัวอย่างนี้ สมโชคไม่รู้ว่าพระขุนแผนฯ ได้มาจากการกระทำความผิดฐานลักทรัพย์ เท่ากับขาดเจตนาในการกระทำความผิด สมโชคเจ้าของร้านที่รับซื้อพระไม่มีความผิดตามกฎหมาย

3.กรณีสมสมร ไปซื้อพระขุนแผนครูบาจันต๊ะฯ ที่ร้านของสมโชค ในราคา 2 ล้านบาท โดยไม่รู้ว่าเป็นทรัพย์ที่ลักมา สมสมรต้องคืนพระให้สมหวังเจ้าของที่แท้จริงหรือไม่ กรณีนี้ต้องพิจารณาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1332

ปพพ.ม.1332 บุคคลผู้ซื้อทรัพย์สินมาโดยสุจริตในการขายทอดตลาดหรือในท้องตลาด หรือจากพ่อค้าซึ่งขายของชนิดนั้น ไม่จำต้องคืนให้แก่เจ้าของแท้จริง เว้นแต่เจ้าของจะชดใช้ราคาที่ซื้อมา

เมื่อสมสมรซื้อพระโดยไม่รู้ว่าเป็นพระที่ลักมาจากร้านของสมโชค ซึ่งอยู่ในตลาดคำสายอันเป็นสถานที่ขายพระ เป็นท้องตลาดคามความในมาตรา 1332 ไม่จำต้องคืนพระ แต่หากสมหวังเอาเงินคืนสมสมร 2 ล้านบาท ตามราคาที่สมสมรซื้อพระมา สมสมรต้องคืนพระให้สมหวังไป ตามมาตรา 1332

พิจารณาทั้งสามตัวอย่างข้างต้นคงทำให้ทุกท่านอุ่นใจได้บ้าง กรณีร้านค้าไม่ใช่ว่าเมื่อซื้อพระที่ได้มาจากการกระทำความผิดแล้วเราจะผิดรับของโจรเสมอไป ข้อสำคัญอยู่ที่เรารู้หรือไม่รู้เท่านั้นว่าเป็นพระที่ลักมา เช่น เรารู้จักเจ้าของพระขุนแผนดังกล่าวดี และเจ้าของก็ประกาศขายในเวป ที่เราใช้บริการอยู่ทุกวัน หากมีกรณีที่มีคนอื่นที่ไม่ใช่เจ้าของนำมาขาย เราก็รับซื้อ อย่างนี้คงอ้างไม่ได้ว่าไม่มีเจตนากระทำความผิด หรือในกรณีด้านผู้ชื้อ ก็อุ่นใจได้บ้างว่าอย่างน้อยแม้จะต้องคืนพระ ก็ต้องได้รับเงินคืนจากเจ้าของที่แท้จริงก่อน ไม่ใช่เสียเงินฟรีๆ แต่ก็ต้องเป็นการซื้อจากท้องตลาดนะครับ ปัญหาว่าร้านที่เปิดในเวปเป็นท้องตลาดด้วยหรือไม่ อันนี้ไม่มีฎีกา แต่ความเห็นส่วนตัวเห็นว่าเป็นท้องตลาดครับ หวังว่าคงเป็นภูมิคุ้มกันให้ทุกท่านได้บ้างนะครับ

พระยุติธรรมล้านนา

ขอบคุณที่มา

http://www.pralanna.com/boardpage.php?topicid=77961

ขออนุญาตนำบทความด้านบนมาเผยแพร่ เพื่อเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนสมาชิกวงการพระครับ ที่นี้มาว่าเรื่ององค์ประกอบความผิดกัน

องค์ประกอบภายนอกความผิดฐานรับของโจร

1.ทรัพย์ที่ได้มาโดยการกระทำความผิด ถ้าความผิดนั้นเข้าลักษณะลักทรัพย์ วิ่งราวทรัพย์ กรรโชก รีดเอาทรัพย์ ชิงทรัพย์ ปล้นทรัพย์ ฉ้อโกง ยักยอก หรือเจ้าพนักงานยักยอกทรัพย์

2. ช่วยซ่อนเร้น ช่วยจำหน่าย ช่วยพาเอาทรัพย์ไปเสีย ซื้อ รับจำนำ หรือรับไว้โดยประการใดซึ่งทรัพย์ในข้อ 1

องค์ประกอบภายใน คือ เจตนา

ต้อง “รู้” ว่าเป็นของโจร. ตามหลักกฎหมาย ผู้กระทำต้องรู้ว่าเป็นของโจร ถ้าผู้กระทำ “ไม่รู้” ว่าเป็นของโจร เมื่อ “ไม่รู้” ก็ถือว่า “ไม่มีเจตนา” (มาตรา ๕๙ วรรคสาม) และเมื่อ “ไม่มีเจตนา” ก็ “ไม่มี

ความผิด” (เพราะขาดองค์ประกอบภายใน)จะดูว่า “รู้” หรือ “ไม่รู้” นั้น ยากจะนำสืบให้เห็นด้วยประจักษ์พยาน จึงต้องดูจากพฤติการณ์แวดล้อม และพิรุธแห่งการกระทำ หรือที่เรียกว่า “กรรมเป็นเครื่องชี้

เจตนา” เช่น

1.รับซื้อจากบุคคลที่ไม่อยู่ในฐานะจะขายของชนิดนั้นได้ เช่นเป็นเด็ก.

2.รับรับซื้อในราคาถูกมาก.

3.รับซื้อรถที่ไม่ทะเบียน หรือหลักฐานเอกสารใด ๆ ในการได้มารับซื้อโทรศัพท์มือถือที่มีเครื่องอุปกรณ์ไม่ครบ และผู้ขายก็ไม่มีหลักฐานยืนยันความเป็นเจ้าของได้ แม้จะรับซื้อในท้องตลาดก็ตาม.

พฤติการณ์เหล่านี้พอให้สงสัยได้ว่ารับเอาไว้โดยรู้ว่าเป็นของโจร โดยโจทก์จะต้องนำสืบให้เห็นว่าจำเลยรับไว้โดยรู้ว่าทรัพย์นั้นได้มาจากการกระทำความผิด

4. ทรัพย์นั้นต้องยังไม่ถูกแปลงสภาพ ถ้าหากทรัพย์ที่ได้จากการกระทำความผิด ถูกแปรสภาพไปแล้ว คนที่มารับทรัพย์ที่ถูกแปรสภาพไปนั้น จะไม่ผิดฐานรับของโจร เช่นลักโคมาแล้วแร่เนื้อเอามาทำแกง

เนื้อ คนซื้อแกงเนื้อไปกิน ไม่ผิดฐานรับของโจร แม้รู้ว่าโคนั้นถูกลักมา หรือลักปืนมาขาย เงินที่ได้จากการขายปืน ไม่ใช่ของเจ้าของปืน ไม่เป็นของโจร ใครที่รับเงินนั้นไปไม่ผิดรับของโจร

5. ผู้กระทำจะต้องมีเจตนาในการช่วยซ่อนเร้น ช่วยจำหน่าย ช่วยพาเอาไปเสีย ซื้อ รับจำนำ หรือรับไว้ด้วยประการใด ๆ ต้องรู้ด้วยว่า ทรัพย์นั้นเป็นของโจร

*****************************************************

กรณีรับซื้อของโจรจะเข้าข่ายหรือไม่ ให้ดูที่เจตนา และองค์ประกอบต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นครับ ถ้าเรามั่นใจว่าเราบริสุทธิ์ใจ ไม่มีเจตนาและไม่เข้าข่ายกรณีข้างต้น ให้เราสบายใจได้ครับ สิ่งที่อยากย้ำเตือนเพื่อนสมาชิกคือ

1. สติ สำคัญมากครับ หากเราโดนเรื่องนี้ สิ่งแรกที่ควรทำคือตั้งสติให้ดี เพราะทุกสิ่งที่เราพูด ที่เราสื่อสารออกมาทั้งทางเวบบอร์ด หรือ ช่องทางต่าง ๆ มันก็อาจจะเป็นหลักฐานมัดตัวเราได้ เพราะฉะนั้น ต้องรู้ก่อนว่า อะไรควรสื่อสารออกมาแค่ไหน เรื่องอะไรควรเล่า หรือไม่เล่า ต้องพิจารณาด้วยครับ เพราะมันจะเป็นองค์ประกอบความผิดได้

2. การซื้อขายในเวป ให้เราสบายได้อยู่อย่าง ว่าเราซื้อขายในที่ ๆ มีการซื้อขายสิ่ง ๆ นั้น จึงย่อมได้รับความคุ้มครองตามประมวลกฏหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1332 (อ่านข้างต้น) เพราะฉะนั้น หากเราทำการซื้อขายโดยวิสัยปกติ ไม่ได้มีนอกมีใน หรืออะไรที่ส่อไปในทางรู้เห็นเป็นใจ กฏหมายย่อมคุ้มครองเราครับ

หวังว่าคงเป็นประโยชน์บ้าง ไม่มากก็น้อย ที่เอามาทั้งหมดก็ไม่ใช่รู้เองนะครับ เพราะถึงแม้จะเรียนกฏหมายมา แต่ก็ไม่ได้ใช้งานเลย รู้แค่หลัก ๆ เท่านั้น เรื่องลึก ๆ ก็ใช้ถามเพื่อนกู (เกิ้ล) เอาครับ