กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

กรรมสนอง “คนปลอมพระ”

ไม่อยากเขียนเรื่องนี้เท่าไหร่นักหรอก แต่มันเป็นความจริงที่เกิดขึ้นในมุมหนึ่งของประเทศไทย ซึ่งเข้ากับบรรยากาศอย่างพอดิบพอดีที่บรรดาเซียนน้อยเซียนใหญ่และผู้นิยมพระรุ่นใหม่รุ่นเก่าทั้งหลายในปัจจุบันกำลังฝ่ามรสุม “ล่าฝัน” ตามหาพระแท้พระดี ขณะที่คนอีกกลุ่มหนึ่งกลับฉวยโอกาสเอาเปรียบและสร้างความทุกข์ใจให้คนอื่น ๆ เพียงเพื่อ “เงิน” อย่างเดียว โดยไม่นึกถึงบาปบุญคุณโทษแม้แต่น้อย สุดท้ายพวกเขาเหล่านั้น “ไม่ตายดี” และ “ศพไม่สวย” อย่างอนาถ

ในที่นี้ขอสงวนชื่อและนามสกุลจริงของบุคคล ที่อยู่อาศัย ตลอดจนข้อมูลบางส่วนที่ปรากฏในเรื่อง จะขอบอกเล่าเพียงพฤติกรรมและพฤติการณ์อันโสมมให้ทราบกันเท่านั้น

ณ จังหวัดหนึ่งในภาคกลางค่อน ๆ เกือบจะเข้าสู่ภาคเหนือ ในแวดวงคนนิยมพระและเซียนพระรุ่นใหม่รุ่นเก่าประจำท้องถิ่น หากเอ่ยชื่อขึ้นมาคงไม่มีใครที่ไม่รู้จัก “เฒ่าปาน” หรือ “ลุงปาน” เป็นแน่

ตั้งแต่วัยเด็ก ย่างเข้าวัยรุ่นจนถึงวัยชรา เฒ่าปาน อาศัยเลี้ยงปากท้องกับการขายของเก่าทุกชนิด ไม่เว้นพระเครื่อง พระบูชา พระยอดนิยม ไม่ว่าเกจิอาจารย์คนไหนหรือกรุใด ๆ ทั่วสยามประเทศ ไม่เคยรอดพ้นเงื้อมมือเฒ่าปานผู้ยิ่งยงไปได้เลย

ด้วยความเชี่ยวชาญและโชกโชนในอาชีพมายาวนาน แน่นอนไม่ว่าพระดี เกจิดัง หรือพระกรุต่าง ๆ เฒ่าปานมองดูเพียงปราดเดียวก็ฟันธงได้เลยว่า “พระแท้-พระเก๊” ดังนั้นในบ้านหลังน้อย ๆ ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งตรงข้ามตลาดตัวเมือง ทุกเย็นมักมีคนที่นับถือในสายตาอันเฉียบคมของ เฒ่าปาน แวะเวียนมานั่งคุยและขอความรู้เกี่ยวกับวิชา “ดูพระแท้” อยู่เสมอมิได้ขาด

เมื่อมีคนมาหามากเข้า ความคิดอันแยลยลก็บังเกิดขึ้นมาในหัวสมองของเฒ่าวัยกว่าครึ่งร้อย แกเลยตั้งตัวเป็นปรมาจารย์พระเครื่องตัวยงแห่งยุคประจำท้องถิ่นซะเลย ไม่ว่าใครอยากได้พระแท้พระสวย กี่องค์ กี่ราคา กี่เกจิอาจารย์ แกจะไปสรรหามาให้ได้ครบถ้วนทุกกระบวนความ

เป็นธรรมดาเมื่อของไปเงินมา ทำให้ฐานะทางการเงินของ เฒ่าปาน สะพัดและคล่องดีขึ้นกว่าเดิม ถึงขั้นมีเงินฝากในธนาคารนับล้านบาท ที่สำคัญนักนิยมพระรุ่นเล็กรุ่นใหญ่ยกย่องให้แกเป็น “ผู้วิเศษ” แห่งวงการ เดินไปทางไหนผู้คนก็ทักทายเกรียวกราว นั่นเป็นสิ่งที่แกภูมิใจมากที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต

แต่ชีวิตของคนเราย่อมมีขึ้นและมีลงตามสัจธรรมแห่งความจริงในโลกใบนี้ เมื่อของดี-ขอ

งแท้หายากมากขึ้น เฒ่าปาน จึงตัดสินใจปั๊มและทำพระปลอมออกมาขายมันซะเลย พระดังพระสวยทุกรุ่นใครมาขอเช่าบูชาจากแกไม่เคยผิดหวัง ใครมาเสาะหาเป็นได้ติดไม้ติดมือกลับบ้านไปนอนฝันหวานกันทุกคน แต่จะเป็นของดีหรือของแท้หรือไม่ คิดเอาเอง

เฒ่าปาน ดำรงชีวิตอยู่ด้วยการขายหรือให้เช่าพระปลอมอยู่หลายปี ก็เจอดีจนได้ เมื่อมีเซียนพระรุ่นหลานทายาทขาใหญ่ลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยา ให้ช่วยหา เหรียญรุ่นแรกเกจิชื่อดังให้ 1 เหรียญ สนนราคาได้ยินได้ฟังแล้วน้ำลายหก

เฒ่าปาน ไม่พลาดรีบจัดการปั๊มเหรียญที่ลูกค้าต้องการและตกแต่งจนเก่าคร่ำคร่า ครบครันทั้งคราบไคลและร่องรอยผ่านการใช้ รวมทั้งความเก่าของเนื้อโลหะที่นำมาผสมปั๊ม ชนิดเซียนมือใหม่เห็นแล้วต้องร้อง “อู้ฮู สวยกริบ ๆ เลยลุง” ประมาณนั้นเลย

ขายเหรียญเก๊สวยไปเรียบร้อยแล้ว เฒ่าปาน ได้เงินเข้ากระเป๋าหลายแสน ไม่รอช้าพาเมียสุดที่รักไปเที่ยวซื้อของในตลาดแถมดินเนอร์อาหารเย็นเป็นของแถมชื่นมื่นอีก 1 มื้อ

ผ่านไป 3 วัน เซียนพระรุ่นหลานทายาทขาใหญ่ก็หวนกลับมาพร้อมเพื่อนอีก 3-4 คน พลันที่จอดรถปิกอัพแต่งซิ่งหน้าบ้าน ก็กรูเข้าไปพบปะหน้า เฒ่าปาน กำลังนั่งซดเบียร์อารมณ์ดีแถมฮัมเพลงมนต์รักลูกทุ่งอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนข้างบ้าน

“ไปเอาตัวมันมา” เสียงเข้มของเซียนพระรุ่นหลานดังกังวานและน่าเกรงขาม สิ้นเสียงพวกไม่รอช้ากรูไปลากตัว เฒ่าปาน มานั่งกองกับพื้นดิน ไม่นานก็มีเสียง “ผัวะ ผัวะ ผัวะ” จากรองเท้าของเซียนรุ่นหลานกระทบกับใบหน้าของเซียนวัยดึก พร้อมกับเสียงคำราม “ไอ้...กล้าขายพระปลอมให้กูหรอ รู้ไม๊ กูเป็นใคร ไอ้...อย่าอยู่เลย” จากนั้นทั้ง 4 คนก็ช่วยสกรัมคนละตุ้บ 2 ตุ้บทั่วร่าง เฒ่าปาน จนน่วมอ่วมอรทัย กระอักเลือด

ไม่หนำใจและยังไม่สาสมกับความเจ็บใจ เซียนพระรุ่นหลานชักปืนพกดำมะเมื่อมออกจากเอวจ่อที่หน้าผากของ เฒ่าปาน น่าจะเป็น 11 มม. หรือไม่ก็ .38 ซุปเปอร์ แต่โชคยังดีชะตา เฒ่าปาน ไม่ถึงฆาต บังเอิญเมียรักของเฒ่าปานออกมาเห็นเข้าร้องตะโกนเรียกชาวบ้านมาช่วยได้ทันท่วงทีเสียก่อน ทำให้กลุ่มเซียนพระนักเลงวิ่งไปที่รถกลับหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว

เหตุการณ์ที่ เฒ่าปาน ประสบเหตุ “สกรัมหมู่” ได้รับการเล่าขานในหมู่นักนิยมพระประจำท้องถิ่นยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ทำให้ความน่าเชื่อถือของแกลดลงไปในทันใด ศาลาริมแม่น้ำที่เคยเป็นศูนย์รวมเซียนใหญ่น้อยเงียบเหงา ไม่มีใครมาเยือนอีกต่อไป

อนิจจา เฒ่าปาน ผู้ทระนงแห่งวงการพระเครื่องถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย ยังไม่พอ เหมือนเวรกรรมตามสนองไม่หยุดยั้ง เหตุการณ์ที่ถูกทำร้ายคราวนั้นทำให้ เฒ่าปาน กลายเป็นคนปากเบี้ยว และเป็นอัมพฤกษ์ ไม่สามารถเดินไปไหนมาไหนได้เหมือนก่อน เป็นคนพิการ เงินทองที่เก็บหอมรอมริบไว้ก็เบิกออกมารักษาตัวจนหมดเกลี้ยงก็ยังไม่หาย ไปกู้หนี้ยืมสินมารักษาถึงขั้นขายบ้านขายที่ใช้หนี้ก็ยังไม่พอ จนลูกเมียหอบข้าวของหนีไปที่อื่นกันหมด ปล่อยให้ เฒ่าปาน นอนรอความตายในศาลาริมแม่น้ำเจ้าพระยาคนเดียว

ในวันที่แกตาย ชาวบ้านระแวกนั้นได้ยินเสียงแกร้องโหยหวนว่า “อย่ามาเอากูไป อย่ามาเอากูไป กูสาบานจะไม่ทำพระปลอมขายอีกแล้ว ทรมานเหลือเกิน ช่วยด้วย ช่วยด้วย” พักเดียวเสียงก็เงียบลงพร้อมลมหายใจสุดท้ายแห่งชีวิตของ เฒ่าปาน ปิดตำนานเซียนพระผู้เคยยิ่งใหญ่ชั่วนิรันดร์.

https://sites.google.com/site/patihan2009/wer-krrm-sraththa-patihariy