อันความกลัว รัวกระหน่ำ ช้ำดวงจิต
ยิ่งหวลคิด หมองหม่น สุดทนไหว
มีแค่เสา ที่สงสาร วานเข้าใจ
ถึงช้ำใน แต่ได้นอก...ถลอกก็ทน....
ภาพครั้งเก่า เยาว์วัย ในอดีต
มันฝังจิต ตรึงใจ ไม่สับสน
แค่เห็นซ้ำ จำได้ ในบัดดล
เด็กแสนซน ใช่จริงๆ nooing เอง..(อ้าว..)
ซนเป็นลิง แบบนี้ พี่ปวดตับ
ขึ้นแล้วลง ไม่ขยับ มาร้องหา
ปล่อยแบบนี้ สักวัน คงเฮฮา
เกาะไปหนา ยาวไป ไม่ต้องลง |
|