(D)
ครั้งหนึ่งกาล นานมามีหนึ่งลา กับตาหลาน
เดินทาง แสนกันดารสู่หมู่บ้าน ย่านไพรี
ครั้งแรก หลานจูงลาเดินนำหน้า ให้ตาขี่
ชาวบ้าน บอกไม่ดีทำเยี่ยงนี้ ทารุณเด็ก
ตาเปลี่ยน ให้หลานขี่ขาไม่ดี เดินกระเผก
ผ่านหมู่บ้าน เล็กเล็กแว่วเสียงเด็ก เอาเปรียบตา
สองตาหลาน ได้ฟังจึงขึ้นนั่ง บนหลังลา
เดินทาง ผ่านพนาสองหลานตา ไม่ต้องเดิน
ผ่านอีก หนึ่งหมู่บ้านสองตาหลาน กำลังเพลิน
ผู้คน บอกหนักเกินจงลงเดิน กันเถิดหนา
ตาหลาน ฟังดังนั้นจึงพากัน ลงจากลา
สองคนเดิน นำหน้าตามด้วยลา พากันไป
ผ่านหมู่บ้าน อีกหนึ่งพึ่งมาถึง หัวเราะใหญ่
เป็นบ้า แล้วหรือไรแล้วทำไม ไม่ใช้ลา
ตาหลาน พลันได้คิดถึงอดีต ที่ผ่านมา
ยังไง ก็โดนว่าจะถือสา ไปทำไม
ถ้าคิดว่าดีแล้วถึงใครแซวอย่าสงสัย
ขอเพียงเรามั่นใจที่ทำไปใช่สิ่งดี | 
(
[พ. 16 ก.ค. 2551 - 07:14 น.]