กระดานข่าว www.g-pra.com : แสดงรายละเอียดในกระทู้

โยนแม่ทิ้งกลางถนน ลองอ่านกันดูนะคะ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้อ่านข่าวนี้ค่ะ มันเลวเหนือคำบรรยายจริงๆ
อ่านแล้วน้ำตาร่วงเลย
เร ื่องของคุณยายอายุเจ็ดสิบ ชื่อคุณยายสง่า สังข์ทอง พิการ เดินไม่ได้ ต้องนั่งรถเข็น เป็นคนอยุธยา
ได้มาอยู่อาศัยกับลูกคนแล้วคนเล่าในจำนวนสี่คนที่เมื่อก่อนแม่เลี้ยงดูฟูมฟักมากับมือจนเติบใหญ่ทั้งสี่คน
แต่บัดนี้ แม่หาประโยชน์มิได้แล้ว รังแต่จะเป็นภาระ ลูกชาย

ลูกสาวนั้นก็พยายามหาทางผลักไส ให้แม่หนีไป ยายแกก็ไม่รู้จะไปไหนไป
สุดท้ายมาขออาศัยลูกชาย ชื่อสุเทพ ก็เจอลูกสะใภ้ด่าว่าเข้าให้อีก
กินข้าวแต่ละมื้อกับน้ำพริก แม่ก็ต้องกินข้าวเคล้าน้ำตา ในที่สุด ทั้งลูกชาย
และลูกสะใภ้ก็เรียกรถแท็กซี่มาอุ้มแม่ไปทิ้งที่ซอยอ่อนนุช 46 เมื่อวันที่ 18 มีนาคม พร้อมกับหมาหนึ่งตัวที่คุณยายแกเหลืออยู่......
คนที่ช่วยเอาไว้ ก่อนจะนำส่งที่สถานสงเคราะห์

เล่าว่าคุณยายแกไม่กล้ากลับไปอยู่กับลูก เพราะกลัวจะถูกด่าว่ารังแก
เอาแต่ร้องไห้ และบอกว่า ถ้าลูกสำนึกได้แกก็ให้อภัยเสมอ โธ่เอ๋ย.........
ผมไม่ทราบว่าท่านได้อ่านข่าวเรื่องราวอย่างนี้ จะคิดอย่างไรกัน
เทคโนโลยีก้าวหน้าไป คนไทยช่างทันสมัย ไม่นึกถึงพระคุณผู้ที่ให้กำเนิดแม้แต่น้อย
ใจโหดร้ายพอที่จะโยนแม่ทิ้งกลางถนนพร้อมกับหมาหนึ่งตัวได้อย่างไม่อายฟ้าอายดิน
คนไทยครับ.....เราเป็นอะไรกันไปแล้วหรือ ??
อีกความเห็นหนึ่ง คนเราทุกวันนี้ ก็แปลก มองเห็นเพื่อนๆ ที่ทำงาน หลายคน
มุ่งมั่นที่จะมีคู่ครองกันมาก ไม่เคยเห็นใครที่จะมุ่งมั่นเพื่อพ่อ แม่บ้างเลย
ทุกคน อยากทำงาน เก็บเงิน ซื้อรถ เพื่อจะได้ขับไปทำงานอย่างสบาย

อยากซื้อบ้านเพ ราะต้องการแยกตัวออกจาก พ่อ แม่ อยากแต่งงาน เพื่อเหตุผลแห่งการสืบพันธุ์อันเป็นธรรมชาติแห่งสัตว์โลก

ทำงานหนักเพื่อความฟุ่มเฟือย ของตนเอง ไม่ว่างานหนักแค่ไหนทนได้..แต่ไม่เคยทำงานบ้านเพราะอ้างว่าเหนื่อยมากพอแล้ว
ทุกสิ่งในเนื้องานจำได้หมด...แต่ไม่เคยจำได้ว่าพ่อแม่ชอบกินอะไร

เจ้านาย อยากได้อะไรทำให้ได้หมด...แต่ไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่
คุณพาคู่รักไปท่องเที่ยว หาอาหารอร่อยๆกินได้ทุกที่..แต่ไม่เคยแม้แต่ซื้อกับข้าวกลับบ้าน
ทุกคนลืม มองข้ามคนที่รักเรามากที่สุด