(N)
เซียนแป๊ะโค้ว ผู้ศักดิ์สิทธิ์ ท่านละสังขารในท่านั่งสมาธิ สรีระไม่เน่าเปื่อย ท่านนั่งอยู่ปฏิบัติธรรมที่ศาลเจ้า หัวตะเข้ ตำนานเล่าขานจนถึงทุกวันนี้ มีเด็กถูกจระเข้คาบดำน้ำไปมีคนมาตามท่านให้ไปช่วย ท่านไปยืนบริกรรมอยู่ริมฝั่ง สักพักจระเข้ก็คาบเด็กขึ้นมาหา ท่านเอาเท้าเหยียบหัวจระเข้ก็คายเด็กออกมาปรากฏว่าเด็กยังไม่ตาย จึงเป็นตำนานเรียกแถวนั้นว่าหัวตะเข้ เมื่อท่านสิ้นอายุ ท่านดับขันธ์ด้วยท่านั่งสมาธิร่างกายท่านไม่เน่าเปื่อยทางศาลเจ้าจึงนำมาให้คนได้กราบไหว้ น้าชายท่านเดินทางมาจากเมืองจีนเพื่อตามหาท่านให้กลับไปดูใจแม่ที่กำลังป่วยหนัก ก็มาพบว่า ท่านกลายเป็นเซียนไปแล้ว จึงตรงเข้าไปต่อว่าสังขารที่ไม่เน่าเปื่อยของท่านว่าไม่กตัญญูเอาตัวรอดบรรลุธรรมไปคนเดียว ทิ้งแม่ให้เจ็บไข้ต้องร้องไห้อะไรหา สารพัดจะดุด่าธาตุขันธ์ของท่าน เพียงไม่นานนับว่าน่าอัศจรรย์ที่สุดสังขารไร้วิญญาณที่นั่งขัดสมาธิเพชรตั้งตรงอยู่นั้นก็ค่อยๆโค้งก้มศีรษะลง จนกระทั่งหยุดนิ่งอยู่ในลักษณะดุจดังคนสำนึกผิด น้าชายเห็นดังนั้น ก็ตะลึงและหยุดการดุด่าทันทีจากนั้นก็กราบไหว้และเดินทางกับประเทศจีน ไปบอกแม่ของท่านถึงความอัศจรรย์ที่ได้ไปพบมา | 
[พ. 13 ม.ค. 2564 - 13:40 น.]